Bracket Demontage

Omdat de trapas rampzalig is gaan kraken, heb ik een tijd geleden besloten niet meer op de MBK te rijden totdat ik dat opgelost had.

Dat had nogal voeten in de aarde. De linker, instelbare(!), cup had gewonnen van mijn beide pensleutels. Uiteindelijk heb ik zowel de Tacx pensleutel en het frame opgegeven en ben ik voor lomp geweld gegaan en met onverwacht succes: Met een bout op de trapas en een passend stukje pijp heb ik de Tacx pensleutel klem gezet op de cup. Door dan met het frame de sleutel op de vloer rond te duwen kwam er zowaar beweging in de cup.

Opvallend genoeg had ik minder moeite met de vaste rechtercup. Met mijn interpretatie van Sheldon Brown’s methode kwam die eigenlijk vrij vlot los. Ik heb de cup met een paar moeren op een 16 mm stuk draadeind gedraaid en vervolgens de buitenste moer blijven aandraaien totdat de cup mee los is gegaan. Natuurlijk was het een klein gokje of de cup rechts- (ouderwets Frans) of linksom (Zwitsers of Standaard/Engels/BSA/BSC) moest draaien. Dat laatste, of ten minste, één van die laatste, is het dus. De as blijkt 127 mm lang.

Iemand die nog een gokje wil doen waarom dit kraakte?

Inmiddels heb ik ervoor gekozen om het fixed rijden op te geven. Het was een leuk project maar het is voor mij nu gewoon praktischer om met vrijloop en versnellingen te rijden. Dat maakt de fiets ook een stuk handiger om af en toe eens uit te lenen. Nu de fiets toch vrijwel in zijn onderbroek ligt, gaan ook de laatste (balhoofd) lagers eruit en gaat hij dan voor een straal- en poedercoat-beurt. Daarna komt dan opbouwen met nieuw balhoofd en sealed bracket.

Kettingblad weg, remblokjes

Van de week kreeg ik een mooi pakketje van M-Gineering: Naast wat exotisch gereedschap; haaksleutel en pensleutel, bevatte dat ook een setje korte bladboutjes en vier nieuwe remblokjes.

Dus heb ik mooi het overbodige binnenblad kunnen demonteren en de hardhouten remblokken kunnen vervangen voor twee paar verse Koolstops. Dat laatste is een verademing: Samen met een druppeltje olie op de scharnieren van de remklauwen, denk ik dat ze wel tot een halvering van de stopafstand hebben geleid.

Ondertussen kwam ik ook de originele bel nog tegen, dus die heb ik ook maar weer gemonteerd, is wel zo veilig.

Na een wasbeurt ziet het beestje er als volgt uit:

Rijden gaat me steeds beter af, een tip van een Tweaker was om hééél langzaam te starten en dat helpt inderdaad om je linkervoet op tijd in te “klikken”. Verder nader ik stoplichten en kruisingen veel rustiger omdat ik weet dat afstappen vervelend is.

Het is er een!

Wel compleet maar niet af:

Vandaag een nieuwe achterste remkabel getrokken en een passende ketting omgelegd.

Bij het trekken van de remkabels (voor is ook nieuw maar die is al eerder gelukt) had ik een van de vezels van de achterste kabel over zeker een meter uit het verband getrokken. Naar mijn smaak was die nieuwe kabel dus afgeschreven en werd ineens weer vervangen. Bij het vastdraaien van de klembout voor die nieuwste kabel trok ik de bout ook nog doormidden. Gelukkig had Klein aan de Markendaalseweg nog zo’n voorhistorisch boutje voor me, à € 2,–.

De nieuwe ketting ging gelukkig pijnloos. Wel moest ik uit de achtervork twee kunststof spacers verwijderen zodat mijn achterwiel ver genoeg naar achteren kon om de ketting te spannen. Op de volgende foto zie je er nog een zitten:

De eerste ritjes zitten er ook al op. Het fixed rijden valt na de eerste zenuwminuutjes wel mee, is eigenlijk juist wel leuk. Het zijn vooral de toeclips die me dwarszitten en dan met name de linker icm mijn best lompe wandelschoenen. Op de racer (clipless uiteraard) ben ik gewend links pas in te klikken als ik al wat snelheid heb, zeg maar als mijn linkerpedaal voor is, maar volgens mij kan ik hier beter instappen voor er serieus beweging in de fiets zit. Gewoon even oefenen dus.

Volgende punten op de planning zijn vooral even ervaring opdoen met dit ding en tegen het najaar volledige demontage, spuiten/coaten en herassemblage. Wellicht dat een paar nieuwe remblokken nog wel tussendoor gaan, deze zijn namelijk ronduit dramatisch.

Wat observaties tijdens demontage, wielen en banden

Na demontage kon ik de derailleurs van wat dichterbij bekijken. Hierop valt op dat deze beiden een productiecode uit 1988 hebben. De achterderailleur komt uit week 8, de voorderailleur uit week 35. De fiets zal dus niet heel veel afwijken: eind ’88 of misschien begin ’89 lijkt een goede gok.

Nadat ik vorige week bij Rat Bikes/Single Speed Parts mijn wielen, Miche Xpress, met bijpassend Miche 18T kettingwiel had opgehaald, bracht DHL mij gisteren ook een pakketje van Rose met de bandjes: Twee (oeps!) paar velglinten, twee binnenbandjes en twee Sportcontact 2 buitenbandjes van Continental.

Gisteren ineens de bandjes op de wielen gelegd. Dat kostte enige moeite: Stickertjes van de wielen was een eitje natuurlijk. Velglint is niet helemaal perfect uitgekomen maar dekt de nippels wel. Binnenbandjes gingen prima maar het laatste stukje buitenband heeft me wel een stel rauwe duimen gekost. Uiteindelijk ziet het er heel netjes uit.

Toen ook ineens het gedetailleerdere poetswerk uitgevoerd. Ten minste van de onderdelen die ik ga hergebruiken: Frame, stuur, remmen, cranks en kettingbladen. Ook de ketting even afgeborsteld. Het waren met name op de ketting en kettingbladen nogal dikke plakken aangekoekte olie of vaseline met het nodige zand erin. In principe staat alles nu klaar voor herassemblage.

Grove poetsbeurt en demontage

Na een grove poetsbeurt en een bijzonder vlotte gedeeltelijke demontage liggen er nu al aardig wat onderdelen af. Het begint ook wat duidelijker te worden wat ik nu precies in de vingers heb.

Schoon, of in ieder geval schonèr. En nu ook ineens van de goeie kant.

Je krijgt natuurlijk niet alle smerigheid ineens weg maar het is wel prettig het grove vuil vast van het frame af te hebben. Bij schoonmaken valt op dat er toch best wat roestpuntjes in de lak zitten.

De achter-derailleur blijkt een Sachs-Huret Rival Aris te zijn.

Zowel derailleurs als (geïndexeerde) verstellers blijken Sachs-Huret Rival te zijn. Let ook op het (zeer op prijs gestelde) spatbordoogje boven het pad.

“Inexternal Built with CrMo”

“Inexternal” slaat volgens internet op het zonder opgesoldeerde delen aanbrengen van schroefdraden voor bijvoorbeeld bidonhouders. Ik moet zeggen dat bij de demontage opvalt dat het frame inderdaad van zichzelf erg strak is.

CrMo wijst op Chroom-Molybdeen-staal. Merk ook op dat dit frame geen moffen heeft. Dan zou het dus gelast (TIG heet dat?) moeten zijn. Op fora wordt gesuggereerd dat de aanduidingen wijzen op Columbus-buizen maar daar ben ik nog niet zo zeker van.

“Fourreaux, inexternal, haute stabilite”

Inmiddels ligt de fiets grotendeels in onderdelen uiteen. Dat viel tot nu toe mee maar bidonhouder, wielen, ketting, zadel en cyclocomputer staan natuurlijk ook niet bekend om hun vasthoudendheid.

Mag ik u introduceren: De Donor

Een “MBK Course” voor vijftig eurootjes, lijkt van rond 1990 te zijn maar er is niets over te vinden op internet. Het frame noemt in kleine stickertjes ook nog de oude naam van MKB: “Motobécane”.

De stoffige, originele “MBK Course” die donorfiets gaat zijn. Hier helaas van de verkeerde kant.

Wat ik tot nu toe heb gezien is er een bonte mix van Europese onderdelen gemonteerd: Een zes-speed derailleur van Sach Muret en remmen van Weinmann. Op de wielen liggen tubes die verbazend genoeg nog genoeg lucht vasthouden voor een proefritje. Alles lijkt werken!

Interessant detail is dat de remslang naar de achterrem in de bovenbuis zit. Dat is mooi want ik was van plan beide remmen te houden. Afgezien van het stof en de viezigheid lijkt het frame in een prima staat. Het lijkt bijna zonde om de lak te strippen.

Let ook op de inwendige kabelvoering van de achterrem boven in beeld.